Leesbelevingsverslag
Sasha en Floris lezen
graag boeken in tegenstelling tot Freek. De meningen lagen bij dit boek niet
ver uit elkaar, we waren er niet echt over te spreken. Dit heeft grotendeels te
maken met de langdradige pen van de schrijver en ook is het onderwerp, volgens
ons, niet echt interessant. In dit verslag zullen we onze mening verder
verduidelijken…
Om te beginnen hadden we niet echt hoge verwachtingen na het
lezen van de flaptekst en het bekijken van de cover. Dit komt enerzijds door de
vage formulering van de titel waardoor we niet wisten waarover het boek zou
gaan, anderzijds klonk de auteur ons niet bekend in de oren. We moeten wel
toegeven dat het begin wel een interessante wending had, maar naar het einde
toe werd het een beetje langdradig zoals we al vermeld hadden.
Ook al gaf de auteur ons een gedetailleerde beschrijving van
verschillende situaties en feiten, toch hadden we moeite om ons in de schoenen
te plaatsen van de personages. We hebben dit beter gezien in andere boeken. De
rede hiervoor is misschien dat niemand van ons ooit in soort gelijke situaties
heeft gestaan. Wij zijn van mening dat het genre eerder bedoeld is voor
vrouwen. Ook denken we dat ze zich sneller kunnen inleven in dergelijke
personages.
Wij vonden de mentale stoornissen van de protagonisten een
beetje overdreven. Matti is een hoogbegaafd, autistisch kind met een trauma.
Bovendien snijdt hij zichzelf. Alice mankt door een skiongeval en heeft naast
haar sociale problemen ook anorexia. Door wonderlijk toeval ontmoeten ze elkaar
en beginnen ze een platonische relatie die ook afstandelijk blijft. Hun wegen
gaan uit elkaar en beiden zoeken ze een iemand om de plek van hun dierbaren in
te nemen. Als je het ons vraagt, niet echt spannend.
Het taalgebruik was vrij sober. Door de wisseling van de
standpunten deed de schrijver een mooie poging om de gedachten van zowel Matti
als Alice te tonen. Niet dat het veel hielp om hen te begrijpen…
Het open einde was voor ons een werkelijke opluchting: eindelijk was het boek uit! De auteur is er in gelaagd om met een eenvoudige schrijfstijl een taai en monotoon verhaal te creëren met een open, al dan niet dramatisch einde.
Het open einde was voor ons een werkelijke opluchting: eindelijk was het boek uit! De auteur is er in gelaagd om met een eenvoudige schrijfstijl een taai en monotoon verhaal te creëren met een open, al dan niet dramatisch einde.
Een reactie posten