De Canadese schrijver Alice Munro (1931) heeft de Nobelprijs voor de Literatuur gekregen. Dat heeft het comité van de Nobelprijs zojuist bekendgemaakt.
Het comité omschrijft de 82-jarige Munro als een ‘master of the contemporary short story’. In een eerste reactie zegt Munro tegen een journalist van de Canadese krant The Globe and Mail dat ze ‘nooit gedacht had te zullen winnen’: “I am delighted, of course. Terribly surprised. Quite wonderful.”
Munro debuteerde in 1968, op 37-jarige leeftijd, met haar eerste bundel korte verhalen. Pas in de late jaren zeventig werd ze buiten Canada bekend, nadat haar verhalen met enige regelmaat in The New Yorker werden gepubliceerd.
Sinds die tijd verschenen haar melancholische korte verhalen in bloemlezingen als Selected Stories (1998) en The View from Castle Rock (2006). Hét grote onderwerp in de verhalen van Munro is de realiteit van gewone levens in een kleine plattelandsgemeenschap, vaak in de streek waar Munro zelf opgroeide: Lake Huron in Ontario, Canada. Vaak ook gaat een verhaal van Munro over vrouwen die op een keerpunt in hun leven staan.
Enthousiasme op Twitter over eerste Canadese winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur
Amerikanen en Canadezen, die net wakker waren toen de bekendmaking van de prijs plaatsvond, reageren erg enthousiast op Twitter. Veel vrouwen benadrukken het feit dat Munro niet alleen de eerste Canadese winnaar is, maar ook de 13de vrouw is die de Nobelprijs voor de Literatuur krijgt.Munro schreef ook romans, zoals The Beggar Maid, en The Love of a Good Woman (1999). The Beggar Maid werd in 1980 genomineerd voor de Man Booker Prize. In 2009 won Alice Munro, dit jaar 82 geworden, de tweejaarlijkse Man Booker International Prize, ter waarde van 68.000 euro. Munro werd toen geprezen voor de ‘diepte, wijsheid en precisie’ in haar verhalen.
Munro levert in paar streken een complete romanplot
Alice Munro wordt al jaren geprezen omdat ze in haar verhalen het uitzonderlijke in alledaagse levens naar boven weet te halen. Ze slaagt erin, zo schreef Corine Vloet in 1998 in NRC Handelsblad, ‘die momenten te vangen die hele levens transformeren.’ En dat doet Munro volgens Vloet ‘in heldere, toegankelijke taal, met droge humor, een groot psychologisch inzicht en een onsentimentele, soms harde blik.’‘Het geheim van Munro’s unieke schrijverschap’, schreef NRC-boekenredacteur Elsbeth Etty in 2012 in een recensie van Munro’s veertiende en tevens laatste bundel Lief leven, ‘is dat ze in een paar streken een complete romanplot met uitwaaierende verhaallijnen neerzet die vele decennia beslaat.’
De ‘fabelachtige verteltechniek van Munro’, schreef Etty, ‘bestaat er uit dat je eigenlijk nooit weet wie de hoofdpersoon van de verhalen is.’
Munro gestopt met schrijven
Munro maakte in juli van dit jaar, in navolging van Philip Roth, bekend te stoppen met schrijven. In The New York Times zei ze met groot vertrouwen naar Roth te kijken. “Hij lijkt nu zo gelukkig”. De vandaag de dag in Clinton, Canada woonachtige Munro onderging vier jaar geleden een bypassoperatie. Ook werd ze voor kanker behandeld.In 2006 liet Munro de Canadese krant The Globe and Mail ook al weten het schrijven achter zich te laten. Op dat besluit kwam ze terug. Dat zal geen tweede keer gebeuren, zei Munro tegen The New York Times. Ze heeft geen energie meer om te schrijven en nu moet ze, naast haar in het voorjaar van 2013 overleden tweede man, nóg een belangrijk element in haar leven vaarwel zeggen.
Dát ze zou gaan schrijven, wist Munro al toen ze heel jong was. In een interview uit 2009 zegt Munro dat ze haar schrijverscarrière begon toen ze als jong meisje het sprookje ‘De kleine zeemeermin’ las van Hans Christian Andersen.
Het vond plaats zo rond haar elfde levensjaar, zegt Munro in een ander, korter interview. Dat ze als schrijver is geslaagd, dankt Munro naar eigen zeggen aan het feit dat ze ‘geen andere talenten had’.
uit http://www.nrc.nl
20/11/'13
Een reactie posten